Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

τι χάθηκε στην πορεία

Σε μια που τες μπλοκκοπεριηγήσεις μου εχτές, έππεσα σε ένα κείμενο του Γιάννη Ξανθούλη που προφανώς είχε δημιοσιευτεί στην Ελευθεροτυπία, (http://archive.enet.gr/online/online_print?id=24218620) με τον τίτλο "Επιτέλους Φτωχοί".

Στο κείμενο αναφέρονται πολλά πράματα, σε πολλά που τα οποία δε θα συμφωνούσα, αλλά έκαμεν μου εντύπωση μια φράση. "Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι.....".

Τι φράση. Φτωχός πλην τίμιος. Τζείνος ο φτωχός πλην τίμιος άνθρωπος στες μέρες μας εν απλά μια καρικατούρα που τες παλιές ελληνικές ταινίες. Μόνον. Τζαι όι μόνον στην Ελλάδα. Γενικό το φαινόμενο. Η έννοια του να έχεις το κούτελο ψηλά ρε παιδί μου, ανεξάρτητα που το πόσα λεφτά έσιεις μες την πούγκαν. Μια αξία που εχάθηκεν κάπου στην πορεία.

Η φίλη μου η Κάτω Ύδατα προχτές που εσυζητούσαμεν για την Ελλάδα, κάτω που τη λαλλαρκάν της Αγγλίας, εξηγούσεν μου πως το πελατιακό πολιτικό σύστημα εξεκίνησεν στην Ελλάδαν που το 1830 που ιδρύθηκεν το κράτος τζαι ακόμα εν εσταμάτησεν (τζιαμέ στην Οξφόρδην κάμνουν πολλές πολιτικές αναλύσεις μάσσιαλλα). Τζαι εν θα διαφωνήσω. Τζαι που τότε οι άνθρωποι επεράσαν άσσιημες, πολλά άσσιημες οικονομικά καταστάσεις αρκετές φορές. Έννεν η πρώτη φορά που η Ελλάδα εν φτωσιή. Μόνον που εν έτη 2010 κανένας εν έσιει το κεφάλιν του ψηλά. Κάθε μέρα εμφανίζεται τζαι ένας νέος Μαντέλης, ένας νέος Βοσκόπουλος. Τζείνοι που παίρνουν μίζες, τζείνοι που διούν τες μίζες για τον άλφα ή τον βήτα λόγο, τζείνοι που κλέφκουν το δημόσιο. Τζείνοι που πρέπει να τιμωρήσουν τούτους ούλλους, αλλά εν το κάμνουν, γιατί οι ίδιοι εκάμαν τα ίδια τζαι σιηρόττερα.

Ο κλέψας του κλέψαντος. Τζαι δεν εξισώννουνται τα εκατομμύρια που κλέφκουν οι κύριοι με τες γραβάτες, με τα ψίχουλα που κρύφκουν κάποιοι που την εφορία, με τες πενταροδεκάρες που πληρώνει κάποιος για να του κανονίσουν το παιδίν του ποτζεί ή ποδά. Αλλά σε ούλλες τες περιπτώσεις έσιει μαφίαν η κουβέντα. Τζαι εν αναρωθκιούμαι γιατί το πελατιακόν σύστημαν εν εσταμάτησεν ποττέ, γιατί η διαφθορά τζαι η σαπίλα υπάρχουν χρόνια σε τζείνον το σύστημαν (τζαι όι μόνον δηλαδής, σε πολλά άλλα, ας μεν αρκέψω τα δικά μας με κάτι κανονισμένες δίκες, άτε τωρά...). Γιατί οι άνθρωποι εγινήκαν μέρος τούτης της κατάστασης. Τζαι εμείς εγινήκαμεν μέρος τούτης της κατάστασης.

Γιατί ξέρουν, αλλά δεν κάμνουν κάτι να το διορθώσουν ή ακόμα συμμετέχουν. Συνενοχή. Γιατί αν δε δώκεις τη μίζα να κάμεις τη δουλειά σου, μετά είσαι ο μαλάκας της υπόθεσης.

Σε κάποια φάση της ιστορίας, της κοινωνίας (όι της ελληνικής, της ανθρώπινης), ο τίμιος έγινεν μαλάκας. Ίσως γιατί αλλάξαν οι αξίες, οι επιθυμίες. Ίσως γιατί σήμερα οι άνθρωποι θέλουν παραπάνω πράματα, πράματα που εν τα φτάνεις εύκολα απλά με το να δουλεύκεις σε μια κανονική δουλειά (πόσον μάλλον αν πιάννεις 600 ευρώ που τούντην δουλειά). Γιατί το κούτελον το καθαρόν εν σε κάμνει τίποτε πλέον. Εν σημαίνει τίποτε χωρίς λεφτά μες την πούγκαν. έτσι κάμνεις τζαι καμιάν μαφιούαν. άλλοι για να γλυτώσουν εκατομμύρια τζαι εκατομμύρια, άλλοι για το έξτρα το λεφτό που θα τους πληρώσει αν μη τι άλλο ένα καλό αυτοκίνητο ή ένα πιο μεγάλο σπίτι (εν αστείον, είχαμεν μιαν φορά τη συζήτηση σπίτι μας του "τζι αν εκερδίζαμεν τα 3 εκατομμύρια του Λόττο, τι θα τα εκάμναμεν". είπα εγώ στους γονιούς μου να παρετήσετε να δουλεύκετε, να μετακομίσετε σε μιαν σπιταρώνα... τζαι η απάντηση που έπιασα ήταν, "γιατί ίντα μπου σιει το σπίτι μας; εν μας φορεί; παρένθεση εν έναν σπιτούιν προσφυγικόν. χάσμα γενεών που λένε). φυσικά έσιει τζαι τζείνους που κάμνουν καμιά μαφιούαν για να επιζήσουν. γιατί 600 ευρώ το μήνα εν επιζείς. Καταλάβω τους, εν τζαι εν ότι εν τους καταλάβω. η τιμιότητα εν τζαι τρώεται.... Αλλά....

Καταλάβω ότι τα πράματα αλλάσσουν, πάντα, εν γεγονός. Νόμος. Τέλος. Αλλά τα γέριμα, νιώθεις ότι ο άνθρωπος (γενικότερα όχι συγκεκριμένης εθνικότητας), γίνεται ούλλον τζαι πιο μικρός. Τουλάχιστον εγώ έτσι νιώθω.

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Κολλήματα

Μιαν τζαι σήμερα εν έσιει δουλειάν (όπως ούτε εχτές, ούτε προχτές) είπα να μοιραστώ μαζί σας τα πράματα που ακούω στο γραφείο. Μέσα σε δύο μέρες άκουσα τούτο το τραγούδι αμέτρητες φορές. Τι κόλλημαν έφα ολάν;

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Πέτρες, μολότωφ, τζαι μάππα

Εν η ιδέα μου όξα τα "επεισόδια" στη μάππα εξεκινήσαν να γίνουνται όλο και πιο συχνά τον τελευταίο τζαιρό;

Τι γίνεται επιτέλους; Εν σχολιάζω που στη χώρα μας οι μολότωφ ππέφτουν για ιερούς σκοπούς σαν την τιμωρία της διαιτησίας. Ούτε αν τούτον εν μια έκφραση βίας που αντικατοπτρίζει μιαν προβληματική κοινωνία.

Τζείνον που εννα σχολιάσω εν το ότι, εαν άκουσα καλά στο ραδιόφωνο, εγινήκαν φασαρίες πριν που έναν αγώνα (καθοδόν προς τον αγώνα) τζαι ΔΕΝ εφκήκαν οι υπεύθυνοι να πουν "σόρυ κοπέλλια, αλλά αν εν να κάψετε το νησίν για τη μάππα, ε τότε ξιάστε την. Εμείς έννεν έτσι που κάμνουμεν τούτον το πράμαν. Παέννετε έσσω σας τζαι ο αγώνας θα γινεί άμαν μπορέσετε να έρτετε στο γήπεδον χωρίς να σκοτωθείτε". Τζαι φυσικά εγινήκαν επεισόδια τζαι μετά. Αφού εν σαν να τους λαλείς, εν εντάξει ρε παιθκιά, κάμετε ότι θέλετε. Τζαι εν αμφιβάλλω φίλε μου ότι τζείνοι που κάμνουν τες φασαρίες εν τες καμνουν καν για τη μάππα. Εν οργανωμένοι βλάκες που κανονίζουν που πριν να παν να σκοτωθούν ούτως ή αλλιώς ότι τζαι να γινεί μέσα στο γήπεδο. Εν ένα άλλο καινούργιο σπορ.

Απλά η πολιτεία πρέπει να αποφασίσει πως να αντιδράσει. Τζαι το πράμαν θέλει δυστυχώς λύσεις τολμηρές όι μιλλοσφοτζίσματα, που λαλεί τζαι η κολλητή Μ. (τι θεϊκή λέξη ρε παιδί μου). Αν χρειαστεί να κλείσουν τα γήπεδα, φίλε μου, να κλείσουν.

Απλά δεν αντέχω την υποκρισία. Ενώ φκαίνουν ούλλοι να "καταδικάσουν" ιμίσιη μου τα γεγονότα κανένας εν κάμνει τίποτε. Γιατί οι ομάδες εν θέλουν να χάσουν το λεφτό.... Τουλάχιστον ρε κύριε μεν φκαίνεις να το παίζεις τζαι σοκαρισμένος που οι οπαδοί της ομάδας σου κάμνουν πετροπόλεμο... Τζαι η πολιτεία εν μπορεί καν να επιβάλει μιαν σειρά μέτρων για τούτον το πράμαν. Τζαι όι, το να πει η αστυνομία "εγώ δεν εποπτεύκω αγώνες", δεν είναι λύση.

Όπως επίσης δεν είναι επιχείρημα το "αν κλείσεις τα γήπεδα, θα μεταφέρεις τη βία έξω στους δρόμους". Σόρυ ρε φίλε δηλαδή αν εν μέσα στο γήπεδον, αλλάσσει τίποτε;;; Θέλεις να μου πεις ότι η ασφάλεια του οποιουδήποτε αποφασίσει να πάει στο γήπεδον εν λλιόττερον σημαντική που την ασφάλεια κάποιου άλλου πολίτη; Γιατί τζαι στα γήπεδα εν τζαι παν μόνον τούτοι ούλλοι που κάμνουν φασαρίες. Πάει τζαι άλλος κόσμος που θέλει απλά να παρακολουθήσει. Τζαι να βουράς να γλυτώσεις που τες ρότσες που σύρνουν μέλη της ίδιας σου της ομάδας (όπως εσυνέβηκεν στο αδέρφιν μου προσφάτως) έννεν ακριβώς τζείνον που έσιει στο νουν του κάποιος που θέλει να περάσει μιαν "αθλητική Κυριακή".

Τζαι ναι, να φκει η σύγκρουση στους δρόμους τζαι όι στα γήπεδα. Ίσως έτσι να καταλάβουμεν την πραγματική της διάσταση. Γιατί τα ίδια ακριβώς πράματα αν τα κάμει κάποιος έξω στο δρόμο σε "ανυποψίαστους πολίτες", έξω που το πλαίσιο του ποδοσφαίρου, θα θεωρηθούν αδικήματα. Εν γίνεται να πιάννει κάποιος συγχωροχάρτιν επειδή "ξέρεις, ο διαιτητής ήταν πουλημένος". Το πράμαν εν σοβαρόν.

Τζαι εν σοβαρό, όι γιατί κρούζουν πράματα, καταστρέφουν περιουσίες, τραυματίζουν τζαι τραυματίζουνται, παραλλίον να σκοτώσουν έναν πλάσμαν πριν λλίον τζαιρόν, αλλά για το γεγονός ότι στην κοινωνία μας αναθρέφουμεν νέους ανθρώπους με τόσην ηλιθιότητα τζαι ανικανότητα κριτικής σκέψης που σύρνουν μιαν πέτρα με σκοπό να τραυματίσουν έναν άλλο άνθρωπο ή ξυλοφορτώνουν έναν άλλον άνθρωπο, εντελώς άγνωστο, επειδή..... επειδή τι; επειδή υποστηρίζει μιαν άλλην ομάδα; σε ένα παιχνίδι; που είτε χάσεις είτε κερδίσεις για σέναν εν τζαι έσιει τζαι μεγάλην διαφορά (εννοώ έννεν το Λόττο); ή ακόμα σιηρόττερα επειδή οι άλλοι εν φασιστούθκια/κομμουνιστούθκια ή επειδή εν λευκωσιάτικα βουτυρούθκια/λεμεσιανούθκια κλπ;

Επειδή τούτα ούλλα γίνουνται στο πλαίσιο της μάππας, τούτοι ούλλοι εν απλά "ανώριμοι ανεγκέφαλοι". Τούτοι ούλλοι, εν φανατισμένοι άνθρωποι που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν βία τζαι καμιά διαφορά δεν έχουν που τους Χρυσαυγίτες ή τους Skinheads. Τζαι όπως ελάλεν ένα σύνθημα σε έναν τοίχο δαμέ πιο κάτω "Skinheads have more hair than brains".

Τζαι για την παντελή ανικανότητα νέων ανθρώπων να κάτσουν να σκεφτούν πραγματικά τα πράματα που κάμνουν τζαι να μεν γίνουνται αρνιά φταίμεν φυσικά ούλλοι εμείς σαν κοινωνία, αλλά τζαι τζείνοι οι ίδιοι. Επιτέλους, ας αναλάβουν τες συνέπειες των πράξεων τους. Έννεν μωρά (ακόμα τζι αν εν 15χρονα), ούτε πρόβατα. Οι πράξεις, για να σταματήσουν να επαναλαμβάνουνται, πρέπει να τιμωρούνται. Τζαι να τιμωρούνται συστηματικά, όι σήμερα έτσι τζαι αύριο γιουβέτσι.

Τζαι λύσεις υπάρχουν. Τζαι εφαρμόζουνται για χρόνια σε χώρες που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το χουλιγκανισμό. Απλά πρέπει κάποιοι που τους ιθύνοντες να αποφασίσουν ότι εν έχουν τες καρέκλες απλά για να κάθουνται τζιαμέ τζαι να τα ξύνουν (που λεν τζαι οι φίλοι καλαμαράες), ούτε απλά για να χουμίζουνται στες κοινωνικές εκδηλώσεις, ούτε για να γίνουνται αρεστοί. Μερικές φορές πρέπει να τολμήσεις πράματα που εν αρέσκουν σε ούλλους. Αλλά που;

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Οι ζωές των άλλων (Das Leben der Anderen)

Εν ξέρω πως μου ήρτεν, αλλά εχτές εξαναείδα τούτη τη συγκλονιστική ταινία. έθελα τζαιρον να την ξαναδώ, αλλά εχτές ήρτεν κουτί μετά που την αποτυχημένη μου προσπάθεια να θκιαβάσω (να καταλάβω μάλλον) για δεύτερη φορά μια συζήτηση στη γειτονιά του παρέα του Πλάνητα περί εθνικοσοσιαλισμού τζαι αναρχισμού τζαι τούτα ούλλα τα πράματα που ΔΕΝ καταλάβω, θέλεις που έλλειψην γνώσεων τζαι υπόβαθρου, (θεωρητικού/ιστορικου όπως θέλεις πε το), έτο εν καταλάβω γριν ολάν. Ίσως γιατί ο εγκέφαλος μου κλείει μπροστά σε ούλλα τα πολιτικά πράματα (τζαι τα οικονομικά επίσης) που αντίδρασην. Απλά εν τα καταλάβω. Επροσπάθησα όμως.

Τζαι έχοντας στο νου μιαν ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση, έκατσα να το δω. Ξανά.

Τζαι παρά το ότι εθυμούμουν καλά την ταινία δεν εμπόρεσα να μεν συγκλονιστώ για ακόμα μια φορά που την ιστορία ενός ανθρώπου, με την συγκλονιστική, αφοπλιστική ερμηνεία του Ulrich Muhe (νομίζω επέθανε σχετικά πρόσφατα τζαι πολλά νωρίς για έτσι ταλέντο...), στην Ανατολική Γερμανία, ο οποίος επαρακολουθούσε τες ζωές των άλλων, όι που ανωμαλία, που επάγγελμα. Τμήμα πληροφοριών και παρακολουθήσεων. Όργανο ενός συστήματος που ελέγχει κάθε σκέψη, πνευματική δημιουργία, κάθε άποψη.

Την πρώτη φορά που είδα την ταινία εστίασα σε τούτον τον ήρωα. Στο πιο εκφραστικό ανέκφραστο πρόσωπο που είδα ποττέ στο σινεμά, στην απίστευτη ένταση που κρύβει η ηρεμία ενός μοναχικού ήρωα, στεγνού, τυπικού, ένας άνθρωπος που το μόνο που έχει στη ζωή του είναι η απίστευτη δεινότητα να υπηρετεί το σύστημα στην απόλυτη τελειότητα. Τζαι πως τούτος ο άνθρωπος εγκλωβίζεται, γοητεύεται, αφομοιώνεται στη ζωή ενός συγγραφέα "υπό παρακολούθηση", πως το συναίσθημα ξετυλίγεται τζαι στο τέλος οδηγεί τούτον τον άνθρωπο-μηχανή (ένα γρανάζι αν θέλεις, το καλλύττερο ίσως) στην πιο μεγάλη του ανθρώπινη πράξη.

Ίσως ναν η ανωμαλία του ψυχολόγου μέσα μου δεν ξέρω.

Στη δεύτερη παρακολούθηση της ταινίας εστιάστηκα στο σύστημα που υπηρετούσε. Τους ανθρώπους που εδιώκουνταν για τες απόψεις τους, για οτιδήποτε μη κομμουνιστικό. Στο σύστημα που σημειώνει τες ιδέες σου στον προσωπικό σου φάκελο (ένας σταυρός δίπλα στο όνομα του φοιτητή που ετόλμησε να πει την λέξη "απάνθρωπο", πόσο μου θύμισε κάτι άλλους σταυρούς).

Πόσο διαφορετικό ήταν τούτο το σύστημα άραγε που τη φίμωση που ζουν για παράδειγμα οι άνθρωποι στο Ιράν σήμερα (με τη συνάδελφο στο δίπλα γραφείο εκατάντησα να ξέρω παραπάνω πράματα για την επικαιρότητα στο Ιράν παρά στην Κύπρο); Πόσο διαφορετικό ήταν που το ναζισμό; Τζαι πόσο διαφορετικό ένι που κάποιες "δημοκρατίες" ανά τον κόσμο;

Μήπως στο τέλος της ημέρας κάθε πολιτικό σύστημα ή μάλλον κάθε πολιτική θεώρηση δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο μόνο άμαν γινεί σύστημαν, εξουσία, κατεστημένο;

Τζείνος πουν έξω που το χορό πολλά τραούθκια ξέρει λαλεί η παροιμία τζαι οι παλιοί λαλεί η μάνα μου ενηστεύκαν 40 μέρες να φκάλουν παροιμίες (τόσον σοφά πράματα δηλαδή)...

Τέλος πάντων η ταινία είναι που τα πολλά, πάααρα πολλά top, αν δεν την είδετε, βουράτε.

ΥΓ.: λαλώ του εαυτού μου να μεν γράφει πολιτικά πράματα, αφού εν τα καταλάβει, ούτε οικονομικά (ειδικά τωρά με την κρίση στην ελλάδα εν μπορώ ζαλίζουμαι άμαν ακούω δις ποδά δις ποτζεί), γιατί δεν τα κατέχω. Απλά μοιράζομαι μαζί σας τες σκέψεις μου, που μπορεί κάλλιστα ναν τζαι πελλάρες.
ΥΓ2: σε καμιά περίπτωση δεν εισηγούμαι να δοκιμάσουμεν ούλλες τες πολιτικές θεωρήσεις να δούμεν το πραγματικό τους πρόσωπο. Εν σίουρον ότι θα κλάψουμεν θύματα με κάποιους...

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Απορώ...

όχι με την καρδιά μου προφανώς....

αλλά με τα πράματα που θκιαβάζω στες εφημερίδες....

απορώ που επεθάναν τρία πλάσματα που ασφυξία.... εννοώ η πρώτη μου σκέψη ήταν γιατί εν εφκήκαν έξω ολάν; μήπως είσιεν κίνησην στην έξοδο κινδύνου; ασπούμεν επανικοβληθήκαν τα πλάσματα τζαι εν επρολάβαν να φκουν ούλλοι;

Προφανώς εν είσιεν ΚΑΝ έξοδο κινδύνου....

Τζαι έτσι γεννιέται μια άλλη απορία. Ποιος έχτισεν ολάν τούτον το κτήριον χωρίς έξοδον κινδύνου; Ποιος του έδωκεν άδειαν; Γιατί;

Τζαι μετά απορώ.... πόσον φταίν τούτοι τζαι πόσο φταιν οι άλλοι που εσύραν την μολότωφ;

Εν απορώ ποιος την έσυρεν τζαι με ποια κίνητρα, που ποιαν ομάδαν ήρτεν ή ποιος έθελεν να το κάμει να φανεί ότι ήρταν που μιαν ομάδαν. Γιατί εν με κόφτει. Εν παίζω τούτα τα παιχνίδια. Ούλλοι ξέρουμεν ότι έσιει πλάσματα που κάμνουν βλακείες, γιατί θεωρούν ότι κάμνουν έναν ηχηρό statement στην κυβέρνηση (άσχετα αν εν τούτοι που εσύραν τούτην την μολότωφ). Κάποιοι πιστεύκουν σε τούτον. Καταλαβαίνω το. Εμέναν εν μου λαλεί τίποτε το statement. Τουλάχιστον όι έναν που πρέπει να χώσεις τη φάτσα σου για να το κάμεις.

Επίσης απορώ τζαι με μένα τζαι με ούλλους. Μήπως εξεφύγαμεν που το θέμα; Γιατί αντιλαμβάνομαι ότι τούτοι οι κουκουλοφόροι όποιοι τζαι ναναι, εν με κόφτει είπαμεν, μπορεί να γινούν τόσον επικίνδυνοι ώστε να καταλήξουν να σκοτώνουν 4 πλάσματα (έχω την υποψίαν ότι τζείνοι που εσύραν την μολότωφ εν επεριμέναν ότι θα εξελίσσουνταν έτσι τα πράματα. Η διεστραμμένη ψυχολόγος μέσα μου θα εδίαν τα πάντα για να μπορούσε να μάθει πως ένιωσαν τούτα τα πλάσματα μαθαίνοντας για το θάνατο 3 ανθρώπων τζαι ενός αγέννητου), αλλά μια πολλά πιο μεγάλη μερίδα ανθρώπων εκατέβηκε στους δρόμους χωρίς κουκούλα γιατί θέλει να πει κάτι. Ας μεν το παραμερίζουμεν....

Τζαι απορώ τι θέλει να πει ο λαός. (αναρωτιέμαι αν εκάμαν τούτην την ερώτηση στην κυβέρνηση).... Εν νομίζω ότι εν επειδή εν εγωιστές τζαι αχάριστοι οι Έλληνες, όπως λαλεί ο γερμανός παρέας (που δεν είναι και τόσο παρέας). Προφανώς οι άνθρωποι εν επειστήκαν ότι τα λεφτά που θα χάσουν θα αξιοποιηθούν σωστά τζαι εν θα φαηθούν όπως τα άλλα. Τζαι συμφωνώ μαζίν τους.... μήπως έννεν τούτη η πιθανή κατάληξη; Τουλάχιστον αν δεν αλλάξουν δραστικά τα πράματα τζιαμέ (ούτε οικονομολόγος είμαι ούτε πολιτικός να ξέρω πως να αλλάξουν τα πράματα).......

Τζαι απορώ τι μπορεί να γίνει.... τι μπορεί να γίνει που δαμέ τζαι δα... γιατί να επιστρέψεις σε προηγούμενο επίπεδο δυσκολίας που λαλεί τζαι ο φίλος ο Πλάνητας δεν μπόρεις. Το να παραιτηθεί η κυβέρνηση εν παίζει, γιατί τάχα τούτοι εμπήκαν για να σώσουν τη χώρα που τους άλλους. Το να ΜΕΝ επιβληθούν μέτρα πάλε εν παίζει, γιατί κάπως πρέπει να φκουν που μέσα τα γέριμα. Τωρά εννά μου πεις αν επιστρέψουν ούλλα τα κλεμμένα τζείνοι που εκλέψαν εν θα φκουν τα 30 δις??? θα μπορούσε η εκκλησία να χαρίσει ούλλην την περιουσίαν της να σώσει τη χώρα, αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν αντι-χριστιανικό (αν θεωρήσουμε Χριστιανισμό αυτό που κάνουν οι απανταχού Εκκλησίες). Αναρωθκιούμαι εάν εκτός που τα μέτρα υπάρχει άλλος τρόπος. Άλλος τρόπος να φκουν που μέσα. Τζαι αν υπάρχει γιατί εν τον υιοθετεί η κυβέρνηση; Μήπως γιατί δεν υπάρχει;

Αλλά τζαι πάλε απορώ... άτε τζαι ήβραν τα λεφτά, εννά τα κάμουν κάτι χρήσιμο; Γιατί αν δεν σταματήσεις να τρώεις, εν προφανές ότι τα λεφτά σε κάποια φάση πάλε θα λείψουν. Τζαι πως να σταματήσεις ένα σύστημα που επι δεκαετίες ελειτουργούσεν τρώωντας όσα μπορεί να φάει; Τζαι μπορεί ο Γερμανός παρέας (που εννεν τζαι πολλά παρέας) να έσιει δίκαιον, για να γίνουνται τούτα τα πράματα σημαίνει ότι ο λαός λανθασμένα ανέχετουν τα τόσον τζαιρόν (ίσως γιατί εβολευτήκαν τζιόλας να λειτουργούν με τούτον τον τρόπο, όπως τζαι εμείς δαμέ), αλλά τούτον εν σημαίνει ότι εν μπορεί να σταματήσει να ανέχεται. Έννε; Μήπως εν τούτον που θέλουν να πουν τζείνοι οι άνθρωποι στες απεργίες;

ΥΓ.: Τζαι όχι το θέμα δεν με απασχολεί επειδή η Κύπρος είναι κομμάτι της Ελλάδας με μεγαλύτερη αυτονομία τζαι βρίσκεται στην ίδια οικονομική κατάσταση με την Ελλάδα (το τι παρανοήσεις ακούω δαμέ για την Κύπρο μας δε λέγεται), ούτε γιατί οι Έλληνες είναι αδελφοί μου, ούτε γιατί είμαι κατζιασμένη τζαι σιέρουμαι που οι Έλληνες παν χάλια (εθκιάβασα τα τούτα σε μπλοκς. Καλά μιλούμε.... κάποιοι άνθρωποι στην Κύπρο έχουν σοβαρό κόμπλεξ κατωτερότητας). Απλά που ενδιαφέρον.

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

Στις δύσκολες στιγμές

Εχτές ήταν μια ακόμα που τζείνες τες μέρες. Που τζείνες τες μέρες που είσαι σκατά, τζαι λαλείς "Τούτον ήταν, θα τα παραιτήσω ούλλα τζαι θα πάω έσσω μου". Τέθκοιες μέρες έχω τουλάχιστον μιαν φοράν κάθε 15νθήμερο. Εν ξέρω πως εν το διδακτορικόν σε άλλους κλάδους, αλλά στην ψυχολογία, δεν έσιει έναν διδακτορικόν φοιτητή που να μεν εσκέφτηκεν το ίδιον πράμαν έστω μια φορά.

Ούλλοι νομίζουν ότι το διδακτορικόν εν απλά το να εντρυφήσεις σε ένα θέμα (να διατρίψεις με λλία λόγια). μόνο που, στον κλάδον μου τουλάχιστον, το διδακτορικόν εν παραπάνω στη λογική του "Ποιος είναι ο πιο αδύνατος κρίκος" τζαι όι του "ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος". Δηλαδή στο τέλος της ημέρας κερτίζει όι τζείνος που ξέρει παραπάνω, αλλά τζείνος που θα αντέξει παραπάνω (την πίεση).

τέλοσπάντων. Ήμουν χάλια. Έφυα που τη δουλειά να φανταστείτε τζαι επία στο παγωταντζίδικο πιο κάτω γιατί εχρειάζουμουν κάτι καλόν. Τζαι όι φράουλες τζαι πελλάρες, hard stuff, εκατέληξα σε παγωτο Ferrero (όσοι δεν εδοκιμάσετε εχάσετε). Μόνο που το παγωτόν εν έκαμεν τίποτες. Η κατάσταση απαιτούσεν extreme measures έτσι εκατέληξα σπίτι να καταναλώνω νουτέλλα με το κουτάλιν που το ποτζίν. Εσυνόδεψα το με φραπεδιά (η δεύτερη της χρονιάς). 'Ελειψεν τζαι η νουτέλλα, αλλά τίποτε....

Εμπήκα στο skype να κόψω καμιάν κουβένταν στη γλώσσα μου με γνώριμα, φιλικά πρόσωπα, γιατί λαλείς σε κάτι τέτοιες στιγμές, τι να σου κάμουν οι Βέλγοι; Επέτυχα ένα φίλο από το ΠανΚυ (funky panky), συνάδελφο και συναγωνιστή ψυχολόγο. Είπεν μου τα νέα του Πανεπιστημίου, τα νέα των συναδέλφων ψυχολόγων στη μητέρα πατρίδα (μητέρα πατρίδα εν η Κύπρος σε τούτο το βλογ, μεν παρεξηγούμαστεν), τες επίσημες αντιδράσεις του κόμματος στη δήλωση του κύριου Θεμιστοκλέους ή μάλλον τες μη αντιδράσεις στη δήλωση του κύριου Θεμιστοκλέους, εσυζητήσαμεν την πιθανότητα να καλέσουμε τους διοργανωτές του Gay pride στο Αμστερνταμ σε συνεργασία για το πρώτο ολλανδέζικο Gay pride εκτός συνόρων στην Μακαρίου (ως μορφή κατακλυσμιαίας θεραπείας για ττακκουριμένους πολιτικούς), για ένα μωρό που επετάχτηκεν στα σκουπίδια του νοσοκομείου τζαι για τες επίσημες δηλώσεις του νοσοκομείου για το θέμα τζαι άλλα όμορφα της Κύπρου μας.....

Ξέρεις τζείνον το συναίσθημα που, όπως λαλούμεν στα κυπριακά, αφταίνουν τα λαμπούθκια σου; που φκαίνει το γαίμαν πας τη κκελλέ σου ρε παιδί μου; Ναι, τούτον ήταν αρκετόν. Τι νουτέλλες τζαι παγωτά τζαι πελλάρες, μιαν κυπριακήν εφημερίδαν να θκιεβάζω στες δύσκολες στιγμές τζαι εν αρκετό νομίζω....
όι ένα διδακτορικό, θκυό κάμνω
(καλά ας μεν είμαι υπερβολική)